Autumn is coming

Wstaję rano.

I widzę.

Kartki papieru zanurzone

w złotej, czerwonej i brązowej farbie,

powycinane nożyczkami natury.

Małe kuleczki, jak z automatu,

które kapią z ogromnego drzewa,

na bezduszny zimny bruk,

niczym łzy matki po rozłące z dzieckiem.

I słyszę.

Spadające na szybę miliony diamencików,

które wytaczają swoje własne ścieżki,

by potem wszystkie razem,

wstąpić w ramiona jedynej matki ziemi

i narodzić się na nowo.

Teraz on.

Tańczy wesoło oberka między miejskimi kartonami,

dynamiczne tango przez zieloną pamiątkę lata,

poloneza z kolorowymi liśćmi.

I czuję.

Coraz częściej nasza gwiazda,

dająca Nam chęć do działania,

wstydzi się Nas

i chowa między swoje siostry nubibus.

Smutek i melancholia,

zbudzone z długiego snu.

Uwalniają się, biegną, wpadając na siebie,

chcąc jak najszybciej

zrobić miejsce na tapczanie

przygotowanej do snu radości.

Innymi słowy- PRZYSZŁA JESIEŃ

(Jednak, mimo wszystko, jesienną depresję uśmiechem trzeba zwalczać J )

fot. niezastąpiony Patryk Kutyła