Imperceptible beauty of the world

Dzisiaj troszkę w innym tonie post, ale równie poetycko jak zawsze, tylko gatunek zmieniony. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. Gdyby nie wena, która dopadła mnie w nocy,  to musielibyście czytać kolejną nudną prozę na moim blogu ;)

A więc jak mawiał Mikołaj Rej

 

"A to miej na pilnej pieczy, abyś czytał, kiedy tylko możesz" ,

 

więc pozostaje mi tylko życzyć miłej lektury.

 

 

Patrycja Hańczuk

Niezauważalne piękno

 

 

Hej tam, gdzie z daleka już słychać szum lasu

Gdzie po górach niedźwiedzie pną się

Nie znajdziesz hałasu, nie znajdziesz ni razu

Tam królową Harmonia się zwie

 

Strumyka głos cichy owiewa buki i sosny

Aż uśpił zające wśród traw

I melodia pobrzmiewa niczym wód śmiech radosny

Nie potrzebująca zbędnych opraw

 

Tam wysoko na drzewie usiadł puchacz już stary

Schował skrzydła doświadczeniem uszyte

Lecz mimo lat wielu, nie stracił swej wiary

W odnalezienie skarbów, co są wśród skał ukryte

 

W kolory tęczy Swą suknię ma Ona

Włosami Jej słońca promienie

Głosem matczynym wszystkie rośliny i stworzenia woła

Aby dawały poetce natchnienie

 

Więc proszę o więcej, o Pani mi pomóż!

Wiecznie piękna, radosna i młoda

Jej imię ubrane w aksamitne płatki róż

Dająca życie wszystkim- Przyroda

 

Więc czasem oddaj siebie, w jej kochające ramiona

Na łące, wśród pól, kwiatów, drzew

Połóż, odpocznij, usłysz jak Spokój Cię woła

W swe płuca wciągnij Przyrody zew

 

Dla Nas to tylko błahe momenty i chwile

Niezauważalne przez człowieka piękno dzisiejszego świata

Są one ulotne niczym motyle

Kiedyś- zobaczymy, że była to strata

 

 

 

 

 

fot. Weronika Hańczuk